W drodze do kolonialnych miast Meksyku

Zanim dojechaliśmy do kolonialnych miast Meksyku przepłynęliśmy cargo promem z La Paz do Mazatlanu, po czym ruszyliśmy przez góry do serca kontynentalnego Meksyku. W górach stanów Nayarit, Sinaloa i Zacatecas spotkaliśmy naszą pierwszą meksykańską indiańską grupę etniczną – Huiczol. Indianie ci znani są między innymi z tego, że konsekwentnie przez długie lata stawiali opór kulturowo-religijnym hiszpańskim wpływom. Zachowali więc nie tylko swój język, ale i tradycje oraz animistyczne wierzenia. Jeszcze do niedawna Huiczole żyli w dużej mierze infrastrukturalnie odcięci od reszty Meksyku, w ciągu ostatnich 10-15 lat zostały jednak poprowadzone przez ich tereny asfaltowe drogi, co z jednej strony ułatwia im życie, z drugiej jednak zwiększa ekspozycję na negatywne wpływy zewnętrznego świata.

Bardzo ważny element tradycji i wierzeń Huiczoli stanowi halucynogenny kaktus Peyote. Co roku Indianie pielgrzymują 300 mil do Wirikuta w poszukiwaniu kaktusów. Zbierają ich na tyle dużo, aby wystarczyło im na wszystkie religijne uroczystości w kolejnym roku, po czym zjadają kawałki Peyote, mają wizje, a szaman nawiązuje kontakt z bogami. Właściwości kaktusa nie są znane oczywiście tylko Huiczolom. W związku z rozwojem narkoturystyki rząd Meksykański uznał Peyote za substancję dozwoloną jedynie do celów religijnych Indian Huiczol, możecie się jednak domyślać, jak to z takimi zakazami bywa.

Huiczole żyją głównie z pracy na polach tytoniowych i ze sprzedaży rękodzieła. Od kiedy łatwiejszy stał się dostęp do tej grupy etnicznej, ta druga forma zarabiania zyskała na znaczeniu. Poza plecionymi tkaninami sprzedają kolorowe, koralikowe obrazy, figurki i puzdereczka, odzwierciedlające ważne dla nich motywy. Uwielbiam szperać w takich rękodzielniczych sklepikach w różnych częściach świata, taki kolczyk noszony w zachmurzonej Warszawie od razu poprawia mi humor. U Huiczoli jednak zniechęciły mnie ceny – czegoś tak drogiego nie widziałam jeszcze nigdzie. Co się odwlecze, to nie uciecze, indiańskie tereny jeszcze przed nami!

Na promie La Paz - Mazatlan

Kontynentalny Meksyk przed nami! 

Ignaś ma swojego suchara, ale bardziej zainteresowany zawartością talerza taty :)

Wszechobecne tacos

Ignaś i jego 6 dni starszy kolega. Różnica w owłosieniu znaczna :)

Więcej zdjęć:

W drodze Sinaloa, Nayarit

Magda

Wysłano z ultrabooka Asus UX42VS